Kikorze (Kiekrz), niem. Kicker, Kiker.

Na miejscu wsi Kikorze istniał wczesnosłowiański gródek obronny położony obok starej drogi Szczecin – Nowogard.

W źródłach pisanych pojawiają się Kikorze w roku 1331 wśród posiadłości von Hindenburgów z Kościuszek. Również w 1461 r. zaliczono wieś do „Land Hindenborch”. Prawdziwymi panami osady byli jednak Ebersteinowie z Nowogardu, którzy część swoich posiadłości nadali Hindenburgom w lenno. W 1569 r. przeszło Kikorze na własność Wolfganga von Ebersteina z Maszewa. Spis wymieniał 6 łanów czynszowych, 4 łany kościelne, sołectwo, 1 chłopa, 1 zagrodnika i kowala. Reszta wioski należała do lenników Ebersteinów.

Od 1648 r. pobliska rzeka Stepnica stała się granicą szwedzko – brandenburską, na rzece znajdował się graniczny mostek, zaś Kikorze należało od tego roku do Brandenburgii.

Po wymarciu Ebersteinów wieś przeszła pod zarząd Urzędu Domeny Państwowej w Nowogardzie. W 1817 r. Kikorze kupił Bogumił Hell i w 1861 r. przekazał swej córce, która wkrótce wyszła za mąż za niejakiego Barkow. W 1784 r. wieś składała się z 14 zagrodów, w których mieszkało 2 chłopów, 1 półchłop, 6 zagrodników, chłop pastora i sam pastor. Był też tutaj folwark dworski.

W 1872 r. Kikorze dzieliło się na obszar dworki, gminę wiejską oraz młyn Kikermühle na Stepnicy. Obszar dworski obejmował 493 ha ziemi i 38 budynków, w tym 9 mieszkalnych. Gmina wiejska posiadała 327 ha ziemi, 35 gospodarzy i 63 budynki, w tym 29 mieszkalnych. Do szkoły uczęszczało 65 dzieci. Młyn wodny istniał już w XVI w., był to młyn mączny oraz tartak. W końcu XIX młynarz posiadał 35 ha ziemi. Obowiązek mielenia zboża w kikorskim młynie mieli mieszkańcy Kikorzy, Olchowa, Kościuszek, Krzywic i Redostowa.

W 1939 r. cała wieś liczyła 296 mieszkańców, w tym 5 gospodarzy.

Pierwsza wzmianka pisana o istnieniu kościoła pochodzi z 1492 r. i mówi o mianowaniu proboszczem Henryka Pammina jako następcy Mateusza Manow. Świątynia stała pośrodku wsi, obok skrzyżowania. Pierwotnie była to samodzielna parafia, której podlegały Kościuszki, Świerczewo i Węgorzyce, następnie należały Kikorze do parafii w Kościuszkach. Z pierwotnego wyposażenia kościoła zachowała się XIV-wieczna granitowa chrzcielnica o wysokości 50 cm i średnicy 65 cm . W 1775 r. rozebrano stary średniowieczny kościół i na jego miejscu wzniesiono nową budowlę, częściowo szachulcową, częściowo z czerwonej cegły. Obok świątyni stało rusztowanie na dzwony. Podczas działań wojennych w 1945 r. kościół został poważnie uszkodzony i następnie całkowicie rozebrany. W 1989 r. mieszkańcy wsi przystąpili do budowy nowej świątyni. Kikorze należą do parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Osinie.

Wieś wyzwolona została 5 marca 1945 r. Zachował się bardzo ładny park podworski z licznymi okazami starych drzew, m.in. stary dąb piramidalny, potężny świerk o 3 pniach, czeremcha amerykańska. W latach 1945-1954 wieś należała do gminy Długołęka, w latach 1954-1975 do gromady Osina. W 1949 r. liczyła 121 mieszkańców.

Po roku 1945 ziemię (i resztki folwarku) upaństwowiono. Od marca 1945 r. stacjonowało tu wojsko, a od przełomu lat 50-tych zaistniało samodzielne PGR, które weszło z początkiem 1971 r. w skład byłego kombinatu PGR z siedzibą w Osinie (gospodarstwo Kikorze nie posiadało prawie ziemi).

Zakład Rolny Kikorze do 1991 r. Specjalizował się w chowie i hodowli trzody chlewnej (ferma na ok. 7000 stanowisk w technologii rusztowej).