Redło, Gruda, niem. Pflugrade – pierwsza wzmianka z 1274 r.

W pobliżu osady odkryto cmentarzysko datowane na okres późno lateński brązowym naszyjnikiem zawiasowym i dwoma brązowymi klamrami do pasa.

Nazwa wsi wywodzi się od radła i radlenia (niem. Pflug – radło, pług). Osada założona została więc w lesie lub na nieuprawnej ziemi, którą należało dopiero wykarczować i zaorać. Legenda mówi, iż podczas „morowego powietrza” postawiono wieś oborać srebrnym radłem, na skutek czego zaraza nie przedarła się do osady i nie zebrała tutaj ofiar. Na mapie Lubinusa z 1618 r. oznaczona jako Plochrade.

Redło należało do tej części dóbr Ebersteinów, którą w 1569 r. przejął hrabia Wolfgang von Eberstein z Maszewa. Sporządzony wówczas inwentarz wymienił 26 łanów chłopskich, 4 łany kościelne, 9 chłopów, 2 zagrodników, kuźnię, karczmę oraz folwark założony w 1566 r. przez hrabiego Ludwika von Ebersteina. W następnych latach wieś musiała zostać sprzedana, gdyż spis z 1603 r. nie uwzględnia jej wśród posiadłości hrabiego Stefana Henryka von Ebersteina. W 1717 r. 6 chłopów oraz 14,5 łana tytułem zastawu należało do rodziny von Brunschweig. W XVIII wieku całe Redło należało już do Urzędu Domeny Państwowej w Maszewie. W 1750 r. mieszkało tutaj 6 chłopów, 1 półchłop, karczmarz oraz 10 chałupników. Chłopi zostali oczynszowani w 1815 r., zaś w 1823 r. otrzymali na własność swoje zagrody. Dawny folwark, obejmujący 228 ha ziemi, kupił w 1836 r. jeden z bogatych chłopów nazwiskiem Schmeling. Nowy właściciel sprzedał niebawem część gruntów, dzięki czemu założono 17 nowych gospodarstw.

W 1817 r. wieś oficjalnie przyłączono do powiatu nowogardzkiego. W końcu XIX w. Redło składało się ze 150 budynków, w tym 71 mieszkalnych oraz 4 przemysłowych. Wśród 476 mieszkańców było 62 gospodarzy. Należało do nich 1032 ha ziemi (644 ha gruntów ornych, 2,1 ha ogrodów, 303 ha łąk i pastwisk, 43 ha lasów, 11 ha terenów zabudowanych). Do miejscowej szkoły uczęszczało 75 dzieci, zaś nauczyciel otrzymywał od każdego ucznia 1 talara oraz furę drewna. W 1939 r. liczba mieszkańców zmalała do 363, natomiast liczba gospodarzy do 48.

W zachodnie części wsi, na wzgórzu Świeta wznosi się późnogotycki kościół zbudowany w XIV wieku z głazów narzutowych. Ma on 16,8 m długości oraz 8,5 m szerokości. Pierwsza wzmianka pisana o świątyni pochodzi z 1490 r., gdy z prezentacji pana von Mildenitz oraz hrabiego von Ebersteina proboszczem w Redle mianowano Jana Wegnera.

Wschodni szczyt budowli ozdobiony jest blendami. Południowy portal w spiczasto łukowatej niszy wykonano z cegieł o wymiarach 28 x 13 x 9 cm . Ponad szczytem zachodnim wznosiła się dawniej wieża w stylu nowogardzki, na której wisiał dzwon o średnicy 94 cm bez żadnych napisów i znaków.

Najstarszym elementem wyposażenia świątyni jest przechowywana w Muzeum Narodowym w Szczecinie płaskorzeźba z drewna lipowego o wymiarach 42x50 cm Przedstawia ona scenę Narodzenia (leżąca Madonna prezentuje nagie Dzieciątko, obok stoi święty Józef z kociołkiem). Rzeźbę około roku 1400 wykonał jakiś prowincjonalny artysta.

Kościół odbudowano z ruin dopiero w 1978 r. Zlikwidowano wówczas wieżę przebudowano okna i dostawiono zakrystię od strony północnej.

Świątynia podlega parafii św. Anny w Długołęce.

W okresie II wojny światowej na robotach przymusowych przebywało we wsi około 30 Polaków. Wyzwolenie przyniosły im oddziały 61 Armii 5 marca 1945 r. W kwietniu 1945 przechodziły przez Redło dwie jednostki polskie: 1 brygada artylerii armat oraz 1 brygada artylerii haubic – pierwsza z nich odpoczywała przez jeden dzień we wsi.

W latach 1945 – 1975 wieś należała do gminy Długołęka, następnie zaś do gromady Osina. W 1959 r. liczyła 256 mieszkańców, w 1992 r. – 240.