Wieś Osina (niem, Schőnhagen) wywodzi się z istniejącej już na przełomie IX/X w. prastarej osady słowiańskiej, założonej na niewielkim wzgórzu położonym na dawnym rozlewisku rzeki Stepnicy. Pierwszy pisany przekaz o wsi pochodzi z 1331 r., zaś następne dane o wsi pochodzą z wieku XV. Jej niemiecka nazwa oznacza osadę położoną w pięknej okolicy (schőn – piękny, Hagen – teren ogrodzony). Polską nazwę ustalił w roku 1934 ksiądz Kozierowski od pobliskiego wzgórza Espen Berg (niem. Espe – osika, osina).
W II połowie XV w. (od 1477 r.) lenno rycerskie Osina było podzielone między dwa rody rycerskie:
Do dóbr von Flemmingów należał folwark polny i owczarnia oraz wszystkie istniejące wtedy gospodarstwa chłopskie.
W 1629 r. lenno Flemmingów kupuje junkier pruski – kapitan Johann Christoph von Döberitz. W 1795 r. Georg Christoph von Petersdorff sprzedaje drugą część lenna Osiny potomkowi Johanna Christopha von Döberitz – podpułkownikowi Georgowi Ludwikowi von Döberitz. W ten sposób od roku 1795 wszystkie dobra rycerskie Osiny zostają scalone we władaniu jednej junkierskiej rodziny – von Döberitz.
W regencyjnych spisach folwarków z 1892 i 1905 r. gospodarstwo folwarczne występuje jako całość, zaś w regencyjnych spisach własności ziemskich z lat 1914, 1920 i 1929 figuruje podział gospodarstw folwarcznych na część A i część B oraz tzw. Vorwerk Augustenhof. Folwark B powstał prawdopodobnie w II połowie XIX w. Od początków XIX w. i w XX w. następuje wielokrotna zmiana właścicieli dóbr junkierskich. W 1803 dobra von Döberitzów zostają sprzedane wysokiemu urzędnikowi powiatowemu, którym jest Johann Christian Schmidt, zaś w latach 1863-1867 dobrami włada Wilhelm Sauberzweig, a potem radca państwowy niejaki Schulze. W 1884 r. całość majątku należy do rodziny von Massow (z Maszewa).
W roku 1892 właścicielem majątku (o pow. 672 ha) jest von Dewitz, który około roku 1912 sprzedaje folwark junkrowi – Karlowi Friedrichowi von Lowitzow. W rękach tej rodziny majątek pozostaje do roku 1945 (ostatnia właścicielką jest Johanna von Lowitzow).
Do lat 20-tych XX w. podwórza folwarczne były wyraźnie oddzielone od zespołu pałacowego. Obecnie po obiektach tych nie ma żadnych śladów. Pałac został całkowicie zniszczony w 1945 r. Na jego miejscu można znaleźć zachowane częściowo relikty nekropolii rodziny von Lowitzów (w gęstych zaroślach podworskiego parku).
W 1939 r. liczba mieszkańców wzrosła do 250, natomiast gospodarzy nadal było 19. Do roku 1970 w Osinie było samodzielne PGR, a od 1971 r. siedziba Kombinatu PGR, w skład którego weszły zakłady rolne m.in. Bodzęcin, Kikorze, Węgorzyce oraz PGR-y w gminach Nowogard i Maszewo.
Lokalizacja siedziby KPGR-u spowodowała istotne zmiany w strukturze funkcjonalno-przestrzennej i wyposażeniu. We wsi skoncentrowano budownictwo mieszkaniowe, które przybrało charakter osiedla miejskiego, wielokondygnacyjnego. Rozbudowano zaplecze produkcyjno-usługowe i magazynowe. Na terenie ośrodka Zakładu Rolnego zlokalizowano fermę bydła mlecznego na 1500 stanowisk, w większości o technologii rusztowej.
