Osina –siedziba władz gminy, wieś położona 11 km na południowy – zachód od Nowogardu, licząca 912 mieszkańców (stan na 1.09.2008 r.). Przez miejscowość przebiega linia kolejowa Goleniów - Kołobrzeg. Starsza część miejscowości ciągnie się wzdłuż drogi do Przypólska, młodsza wzdłuż szosy
z Węgorzyc do Kikorzy. Przez Osinę przepływa rzeka Stepnica. Najwyższe wzniesienie sięga tutaj 68 m n.p.m. Typ wsi – wielodrożnica z zachowanymi elementami owalnicy.
W pobliżu torów kolejowych wznosi się pagórek zwany JANA, który prawdopodobnie jest prasłowiańskim kurhanem z okresu grobów skrzynkowych. Płaskie wzgórze morenowe zwane GRONDEM, na którym stoi dzisiejszy kościół, jest wczesnośredniowiecznym grodziskiem słowiańskim oraz miejscem pogańskiego kultu.

Wieś Osina (niem, Schőnhagen) wywodzi się z istniejącej już na przełomie IX/X w. prastarej osady słowiańskiej, założonej na niewielkim wzgórzu położonym na dawnym rozlewisku rzeki Stepnicy. Pierwszy pisany przekaz o wsi pochodzi z 1331 r., zaś następne dane o wsi pochodzą z wieku XV. Jej niemiecka nazwa oznacza osadę położoną w pięknej okolicy (schőn – piękny, Hagen – teren ogrodzony). Polską nazwę ustalił w roku 1934 ksiądz Kozierowski od pobliskiego wzgórza Espen Berg (niem. Espe – osika, osina).
W II połowie XV w. (od 1477 r.) lenno rycerskie Osina było podzielone między dwa rody rycerskie:

• część A – należała do rodu von Flemming,
• część B – była we władaniu rodu von Petersdorff.

Do dóbr von Flemmingów należał folwark polny i owczarnia oraz wszystkie istniejące wtedy gospodarstwa chłopskie.

• folwark A – 514 ha,
• folwark B – 124 ha.

Do lat 20-tych XX w. podwórza folwarczne były wyraźnie oddzielone od zespołu pałacowego. Obecnie po obiektach tych nie ma żadnych śladów. Pałac został całkowicie zniszczony w 1945 r. Na jego miejscu można znaleźć zachowane częściowo relikty nekropolii rodziny von Lowitzów (w gęstych zaroślach podworskiego parku).
W 1939 r. liczba mieszkańców wzrosła do 250, natomiast gospodarzy nadal było 19. Do roku 1970 w Osinie było samodzielne PGR, a od 1971 r. siedziba Kombinatu PGR, w skład którego weszły zakłady rolne m.in. Bodzęcin, Kikorze, Węgorzyce oraz PGR-y w gminach Nowogard i Maszewo.
Lokalizacja siedziby KPGR-u spowodowała istotne zmiany w strukturze funkcjonalno-przestrzennej i wyposażeniu. We wsi skoncentrowano budownictwo mieszkaniowe, które przybrało charakter osiedla miejskiego, wielokondygnacyjnego. Rozbudowano zaplecze produkcyjno-usługowe i magazynowe. Na terenie ośrodka Zakładu Rolnego zlokalizowano fermę bydła mlecznego na 1500 stanowisk, w większości o technologii rusztowej.

• Cmentarzysko kurhanowe - Wpisane do rejestru zabytków Nr A-1336.
  Cmentarzysko kurhanowe z epoki późnego brązu oraz wczesnego średniowiecza. Rozpoznano 206 kopców ziemnych o średnicy podstawy od kilku do 30 m i wysokości od kilkudziesięciu cm do 3 m. Cmentarzysko w Osinie należy do największych pół kurhanowyh zachowanych na Pomorzu Zachodnim.
  Pole kurhanowe położone jest po obu stronach toru kolejowego relacji Szczecin – Kołobrzeg, około 1250-1750 m na płn-wsch. Od stacji kolejowej w Osinie, na płd od rzeki Pilesza, po obu stronach jej dopływu – rzeczki Leśnica. Cmentarzysko zlokalizowane na gruntach leśnych Nadleśnictwa Nowogard.
• Kościół p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP - Wpisany do rejestru zabytków Nr 963
  Kościół w Osinie leży w najstarszej części wsi, na wzgórzu Grodno, którego zbocza opadają stromo ku płynącej u jego stóp Stepnicy.
  Pierwszą świątynię wzniesiono z bloków granitowych na planie prostokąta już w XIV wieku. Podczas przebudowy w połowie XIX wieku zaopatrzono ją w sygnaturkę w stylu nowogardzkim lożę kolatorską. Patronat nad świątynią sprawowali dziedzice miejscowego majątku.
  Do najstarszego wyposażenia kościoła należała romańska chrzcielnica z czerwonego granitu o średnicy 92 cm, którą Rzeszowski datuje na XII – XIII wiek. Aż do 1945 roku kościół w Osinie miał status parafii. Po wojnie długo pozostawał w ruinie, aż w 1981 roku został gruntownie przebudowany i poświęcony 23 października 1983 roku pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia NMP. Erekcji nowej parafii, należącej do dekanatu Maszewo, dokonano 31 maja 1982 roku.
• Park podworski - Wpisany do rejestru zabytków Nr 945
  Założony prawdopodobnie na przełomie XVIII/XIX w., swobodny, krajobrazowy. Położony na wzgórzu stromo opadającym ku rzece Stepnicy. Zachował się cenny starodrzew komponowany (w tym wiele okazów o charakterze pomników przyrody). W części płn-wsch. położony jest cmentarz rodowy z monumentalnym krzyżem wykutym z granitu (z herbem rodu von Lowitzow).Pałac zniszczony w 1945 r., nie zachowany.
• Cmentarz polowy - Wpisany do rejestru zabytków Nr 1157
  Założony pod koniec w. po płd stronie wsi, przy drodze do Przypólska. Czytelna jest zbliżona do kwadratu parcela, z bramą od strony drogi. Aleja lipowa wyznacza krzyżowo podział cmentarza na kwatery. Zachowane są w części obiekty sepulkralne i starodrzew komponowany.

• Plan Odnowy Miejscowości
• Plan Rozwoju Miejscowości